Usually the view is something unique and singular -it is not plural. It defines a frame, containing the sea or a landmark -in rare cases both. By framing a single image, it crops all surrounding evidence, establishing clear priorities in the context. The peculiarity of this two-storey apartment for renovation is that it offers a multiplied view: one that stitches together the close view of Lycabettus hill / the distant Acropolis with the sea in the background / the rest of Athens with the Hymettus in the background. The resulting montage from near to far, from green to distant residential, uniquely combines uninterrupted, unified, the emblematic images that are perceived everywhere else as individually framed.

This house, which consists of a penthouse on top of an apartment, is treated as a glass box to monitor the view and the weather. The art collection of the owners is largely withdrawn from the perimeter and exhibited on the interior partitions of the space. The alternating exterior views become another element to be “exhibited” at the perimeter, along which all movements are deliberately aligned: by removing the preexisting interior dark corridor, we chose a light-filled circulation at the perimeter. A wall of warm wooden finish is the only element interrupting this flow, mediating between public and private areas.

The renovation of the house edits a dialogue of near and far: the view to Lycabettus being diagonally upwards is framed horizontally by a travertino baluster –this limit becomes a base whose texture and color relate to the rocks of the hill at the near background. Turning the balcony corner and facing the Acropolis view, diagonally downwards, the travertino baluster alternates to a glass one. At the entrance to the apartment, all preexisting walls are torn down so as to release the view to the foot of Lycabettus. By framing just pine trees and rocks, the hill is not disclosed in its entirety, but the goal is to give with no further delay the experience of place, the identity of the apartment. The travertino selected at one side of the perimeter balconies, becomes thematic in the interior: it forms a buffet at the dining room and an extensive fireplace at the living room. The penthouse on top is redesigned with a thin metal roof that seemingly hovers above the view, restoring and expanding the existing artisanal marble paving of the terrace. For the renovation of the facades of the apartment building we chose a reshuffling of preexisting materials: the travertino lining the double story base of the building is removed –a new layer of the same Italian marble is to be featured only at the balusters facing Lycabettus. This time the thin slabs of marble are detached and hover lower than the bottom of the balcony slabs- creating an illusion of lightness. Thin elements are introduced elsewhere as well: hovering dark metal panels at the balconies’ ceilings and at the entry of the apartment building, offer contrast as well as recesses for artificial lighting.

Συνήθως η θέα ως έννοια εμπεριέχει κάτι το μοναδικό αλλά και κάτι το μοναδιαίο -δεν είναι πληθυντικός. Ορίζει ένα κάδρο, εμπεριέχοντας τη θάλασσα ή ένα τοπόσημο –σε σπάνιες περιπτώσεις και τα δύο. Η ιδιαιτερότητα σε αυτό το διώροφο διαμέρισμα προς ανακαίνιση είναι ότι η θέα γίνεται πολλαπλή: περνά από την κοντινή θέα του Λυκαβηττού στην απόμακρη της Ακρόπολης με φόντο τη θάλασσα και μετά γυρίζοντας, πανοραμικά, στην υπόλοιπη Αθήνα με φόντο τον Υμηττό. Το μοντάζ από το κοντινό στο μακρινό, από το πράσινο στο απόμακρο κατοικημένο, συνδυάζει μοναδικά, χωρίς διακοπή, ενοποιημένες τις εικόνες που παντού αλλού γίνονται αντιληπτές ως αποκομμένες.

Η κατοικία αυτή, που αποτελείται από ένα οροφοδιαμερίσμα που ενοποιείται με το ρετιρέ, αντιμετωπίζεται ως ένα γυάλινο κουτί παρακολούθησης της θέας και του καιρού. Η εικαστική συλλογή των ιδιοκτητών εν πολλοίς αποσύρεται από την περίμετρο και οργανώνεται στα περίοπτα εσωτερικά χωρίσματα του χώρου. Η εναλλασσόμενη θέα γίνεται άλλο ένα «εικαστικό» στοιχείο στην περίμετρο, δίπλα στην οποία σκόπιμα τοποθετούνται όλες οι κινήσεις: καταργώντας το παλιότερο εσωτερικό σκοτεινό διάδρομο, επιλέξαμε η κίνηση να είναι διαρκώς φωτεινή, στην περίμετρο. Ένα μόνο όριο τη διακόπτει, ένας ζεστός ξύλινος τοίχος που μεσολαβεί μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου.

Η ανακαίνιση της κατοικίας οργανώνει έναν διάλογο του κοντινού και του μακρινού: η θέα προς τον Λυκαβηττό όντας διαγώνια προς τα πάνω αποκτά ως βάση μια ζώνη από τραβερτίνο. Το οποίο σχηματίζει το στηθαίο προς την πλευρά εκείνη και σχετίζεται χρωματικά με τον βράχο του λόφου. Η θέα προς την Ακρόπολη όντας διαγώνια προς τα κάτω αποκτά ένα στηθαίο γυάλινο. Κατά την είσοδο στο οροφοδιαμέρισμα γκρεμίζονται όλοι οι υπάρχοντες τοίχοι ώστε να απελευθερωθεί η θέα προς τους πρόποδες του Λυκαβηττού –είναι ένα καδραρισμένο τμήμα πεύκων και βράχου, ο λόφος δεν φαίνεται ολόκληρος, αλλά ο στόχος είναι να δοθεί χωρίς καθυστέρηση η εμπειρία του τόπου, της ταυτότητας του διαμερίσματος. Το τραβερτίνο ως μια χαμηλή βάση αναφοράς στον βράχο επανεμφανίζεται και σε άλλα σημεία των χώρων διημέρευσης: σε ένα μπουφέ της τραπεζαρίας αλλά και στο σαλόνι, στην εκτενή βάση στην οποία εντάσσεται το τζάκι. Το ρετιρέ επανασχεδιάζεται ως ένα λεπτό μεταλλικό στέγαστρο που αιωρείται φαινομενικά πάνω από τη θέα, αποκαθιστώντας και επεκτείνοντας την υπάρχουσα περίτεχνη μαρμάρινη πλακόστρωση του δώματος. Η αλλαγή των όψεων της πολυκατοικίας διατηρεί το τραβερτίνο που ως τώρα επένδυε τη βάση του κτιρίου, αλλά το μεταθέτει στα στηθαία των τριών μπαλκονιών –η πρόταση της κρέμασης των μαρμάρων χαμηλότερα από το κάθε μπαλκόνι και σε μικρή απόσταση από αυτό, δίνει μια ψευδαίσθηση ελαφρότητας. Αντίστοιχα λεπτές, οι σκούρες μεταλλικές επενδύσεις που προτείνονται στα ταβάνια των μπαλκονιών και στη βάση της πολυκατοικίας, δημιουργούν χρωματική αντίθεση αλλά και ευκαιρίες γραμμικού φωτισμού της όψης.