The design of the crematorium is based on a procession path that gradually leads from light to shadow, offering a range of atmospheres relating to the functions one encounters. From the entry for the relatives on the northern side –across the pine forest- this path leads to the entry courtyard. The long walls lining the entry procession frame three planted trees in this enclosed garden. These trees not only refer to the forest one left behind but, most importantly, they become an element of life inextricably linked with the entry to the building. Filtered pivoted doors make the transition from the natural element to the high ceiling foyer. One has direct access to the grief hall and the corridor to the anteroom: this is an interior corridor much narrower and darker than the entry procession. As this darker corridor follows the first, light filled corridor (of the outdoor entry procession), a transition of sentiments is under way, as one approaches the anteroom. Relatives are initially facing the three small openings to the furnace hall. Upon their turn –the “other” side of reality, the view across the anteroom- they are faced with the hall of infinite reflections: Within shallow water, light sources are infinitely reflected within the perimeter mirrored glass surfaces. Thus, while the deceased is reduced to the smallest possible item –ashes- on the one side, on the other side an infinite reflection of light signals the relative’s remembrance that has no limit. At the hall of infinite reflections the running layer of shallow water is fully disclosed –it was only heard upon approach to the anteroom. The exit corridor on the side of the hall of infinite reflections leads to the garden of entry, to the emblem of life. Upon this moment another exterior meandering path is also offered, one through a grassland landscape, an “Arcadia” revisited. Passing on the side of an open air atrium, serving as a buffer zone, a refreshment area welcomes guests. A second garden serves as a backdrop here so that the refreshment area is surrounded by greenery while being completely blocked from the relatives’ entry procession. The earthy, warm tones of the concrete walls of the building refer not only to geological sections but also to the long history of brick walls in Roman and Byzantine churches in Greece. The parallel walls of the entry procession retain a distant link of the entry to the tomb of Agamemnon at Mycenae, Greece.

Ο σχεδιασμός του αποτεφρωτηρίου βασίζεται σε μια πορεία που οδηγεί σταδιακά από το φως στη σκιά, προσφέροντας μια σειρά από ατμόσφαιρες που σχετίζονται με τις λειτουργίες που συναντά κανείς. Από την είσοδο για τους συγγενείς στη βόρεια πλευρά – πέρα ​​από το πευκοδάσος, αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην είσοδο της αυλής. Οι μακρινοί τοίχοι που ορίζουν την πορεία εισόδου καταλήγουν σε ένα αίθριο με τρία δέντρα –έναν κλειστό, προστατευμένο κήπο. Αυτά τα δέντρα όχι μόνο αναφέρονται στο δάσος που αφήσαμε πίσω μας, αλλά, το σημαντικότερο, γίνονται ένα ζωντανό στοιχείο που συνδέεται άρρηκτα με την είσοδο στο κτίριο. Οι διάτρητες μεταλλικές πόρτες δημιουργούν μια πρώτη μετάβαση από το φωτεινό αίθριο στο σκιερό ψηλοτάβανο φουαγιέ. Από εκεί έχουμε άμεση πρόσβαση στην αίθουσα τελετών και στον προθάλαμο του αποτεφρωτήρα μέσω ενός διαδρόμου –μια κίνηση του επισκέπτη που μπορεί να μοιάζει σε μήκος με την υπαίθρια διαδρομή εισόδου τώρα όμως πολύ στενότερη και σκιερή. Η διαδοχή τους σηματοδοτεί και μια μετάβαση συναισθημάτων -την άφιξη στον προθάλαμο του αποτεφρωτήρα. Εκεί οι συγγενείς αντικρίζουν αρχικά τα τρία μικρά ανοίγματα για τα φέρετρα στον αποτεφρωτήρα. Πίσω τους στον ίδιο προθάλαμο στέκει η «άλλη» πλευρά της πραγματικότητας, η αίθουσα των ατελείωτων αντανακλάσεων: Μέσα σε ρηχό νερό, τα φανάρια αντανακλώνται επ’ άπειρον στις περιμετρικές γυάλινες επιφάνειες. Έτσι, ενώ από τη μία πλευρά ο αγαπημένος αποθανών καταλήγει στο μικρότερο δυνατό στοιχείο, στην άλλη πλευρά μια άπειρη ανάκλαση του φωτός σηματοδοτεί τη μνήμη του που δεν έχει κανένα όριο. Στην αίθουσα των ατελείωτων αντανακλάσεων η κινούμενη επιφάνεια νερού φανερώνεται πλήρως –ήταν μόνο ο ήχος του που γινόταν αντιληπτός όσο κανείς πλησίαζε από τον διάδρομο. Με τον διάδρομο εξόδου στο πλάι της αίθουσας των ατελείωτων αντανακλάσεων οδηγούμαστε στον κήπο της εισόδου, στο έμβλημα της ζωής. Εκεί μπορεί κανείς να ακολουθήσει και ένα άλλο εξωτερικό μονοπάτι, ένα μέσα από ένα τοπίο με αγρωστώδη. Αν αυτή η πιο μοναχική διαδρομή διευκολύνει την περισυλλογή, το αναψυκτήριο απέναντι από το φουαγιέ προσφέρει μια πιο χαλαρή επανένωση με την παρέα και τους συγγενείς. Ένας δεύτερος κήπος χρησιμεύει ως σκηνικό εδώ, έτσι ώστε το αναψυκτήριο να περιβάλλεται από πράσινο τη στιγμή που είναι εντελώς μπλοκαρισμένο οπτικά από την αρχική πορεία εισόδου των συγγενών. Οι γήινες, θερμές αποχρώσεις των τσιμεντένιων τοίχων του κτιρίου αναφέρονται όχι μόνο σε γεωλογικές τομές αλλά και στη μακρόχρονη ιστορία των τοίχων από τούβλα σε ρωμαϊκές και βυζαντινές εκκλησίες στην Ελλάδα. Οι παράλληλοι τοίχοι της πομπής εισόδου διατηρούν μια μακρινή σύνδεση με τον τάφο του Αγαμέμνονα στις Μυκήνες.