Ernst Ziller (1837-1923) was a German born architect who was established as a major designer of royal and municipal buildings in Athens, Patras, and other Greek cities. We were asked to transform one of his most impressive neoclassical buildings in central Athens, featuring unique painted ceilings, into a new eight room hotel. The main challenge within this renovation was the selection of an underlying principle from the historic type that would guide the interior design.  And then to juxtapose a new design with modern furniture, to create a new balance. We chose the axial movement between the rooms as a basic principle: In the prior plan, the rooms featured axial high double doors. This arrangement was kept faithfully in our renovation, as well as the basic parti -the new bathrooms should be designed as secondary to this enfilade. They are, in fact, cubes that remain lower than the painted ceiling –lined in mirrors, seemingly they disappear, reflecting the old interior walls and ceiling. In this way the border between new and old becomes crystal clear. The furniture (including some beds that form free standing objects) is designed as modern additions, without any pretention that they preexisted as salvaged, historical pieces. On the ground floor where two functional zones are created (reception and breakfast area), the arcade of the facade is kept as a basic principle. The layout of all the high-ceilinged interiors on the ground floor retains the arches as a basic motif defining both the new openings and the large recess that houses all supporting functions for the breakfast’s room.

Το νεοκλασικό αυτό κτίριο του E. Τσίλλερ με τρεις όψεις στους περιμετρικούς δρόμους, με ζωγραφιστό διάκοσμο ιδιαίτερης αξίας, ανακαινίζεται σε ξενοδοχείο με οκτώ δωμάτια στους δυο ορόφους και κοινόχρηστους χώρους στο ισόγειο. Η ερώτηση που από την αρχή θέσαμε ήταν ποια από τα στοιχεία του νεοκλασικού θα επιλέξουμε ως βασικές αρχές για τη νέα σχεδίαση. Και, σε διάλογο με αυτά, πώς προσθέτουμε κάτι σύγχρονο. Επιλέξαμε ως βασική αρχή την αξονική κίνηση μεταξύ των δωματίων: Στην υπάρχουσα διάταξη των ορόφων, τα δωμάτια επικοινωνούσαν αξονικά μεταξύ τους με ψηλές δίφυλλες πόρτες. Αυτή η διάταξη διατηρήθηκε πιστά στην ανακαίνιση, το ίδιο και βασική δομή δωματίων  –οι νέοι χώροι για τα λουτρά θα έπρεπε να είναι παράπλευροι, δευτερεύοντες της αξονικής κίνησης. Και μάλιστα να αποτελούν κουτιά που δεν ακουμπούν στο ζωγραφιστό ταβάνι -επενδεδυμένα με καθρέφτη να εξαφανίζονται και να διπλασιάζουν το ταβάνι. Με αυτόν τον τρόπο το νέο και το παλιό αποκτούν μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση –από το χαμηλότερο ταβάνι των λουτρών θα φωτίζεται και το ταβάνι. Πέρα από τα λουτρά, τα έπιπλα (μεταξύ τους και ορισμένα κρεβάτια που μαζί με τη ντουλάπα σχηματίζουν περίοπτα έπιπλα/νησίδες) είναι μοντέρνας σχεδίασης, χωρίς να επιχειρούν να προσομοιάσουν παλιά επίπλωση. Στο ισόγειο όπου ορίζονται δύο ζώνες (η υποδοχή και ένας χώρος πρωινού), βασική αρχή κρατήθηκε η τοξοστοιχία της πρόσοψης. Η διαμόρφωση όλου του ψηλοτάβανου εσωτερικού στο ισόγειο διατηρεί τα τόξα ως βασικό μοτίβο και με αυτόν τον τρόπο ορίζεται και η εσωτερική κίνηση και το μεγάλο μπαρ.